این دو بوکسور تراز اول دنیای بوکس، مدت زیادی در کشور زئیر در انتظار آغاز مسابقه تاریخی شان ماندند. زئیر یا جمهوری دموکراتیک کنگو، محل برگزاری این جدال نفس گیر بود.
"کلی" در زئیر محبوبیت بیشتری داشت. او روزهای قبل از مسابقه، در خیابان با مردم عادی خوش و بش می کرد و رفتاری متواضعانه در مواجهه با زئیری ها داشت اما "جورج فورمن" مردم فقیر زئیر را چندان تحویل نمی گرفت و همیشه با سگ خودش، بی اعتنا به دیگران، در خیابان ها راه می رفت.
روز مسابقه که فرا رسید، اکثر زئیری ها طرفدار "کلی" بودند و با هر مشت کلی به صورت "فورمن"، ورزشگاه به فریاد در می آمد. "کلی" در راند اول مسابقه، "فورمن" را سخت زیر حمله گرفت اما در راندهای بعدی، با دفاع کردن و گریختن و بویژه با رقص پای زیبا اما تحریک کننده اش، تماشاگران را به شوق آورد و "فورمن" را به خشم!

وقتی که "فورمن" به او حمله می کرد، "کلی" به "فورمن" می گفت: " هی جورج! حسابی ناامیدم کردی! " کلی برای فورمن کری می خواند و تماشاگران هم فریاد می زدند: علی بُکشش! علی بُکشش! "
این ها همه اعصاب فورمن تنومند را به هم ریخته بود تا اینکه "کلی"، به ناگاه از لاک دفاعی اش خارج شد و با چند ضربه کارساز، "جورج فورمن" را ناک اوت کرد.
لحظه ای که "فورمن" نقش بر زمین می شد، "کلی" خواست مشت دیگری حواله صورت او کند اما از این کار صرف نظر کرد. بعد از مسابقه وقتی از "کلی" پرسیدند چرا مشت آخر را به فورمن نزدی، گفت: "خواستم آن مشت آخر را به او بزنم اما دیدم شکوه زمین خوردنش از بین می رود!"